Anne olmak - Annemin ardından

Bugün annemi kaybedişimizin birinci yıl dönümü. Dünyadaki bir parçamın kayıp gitmesinin, yapayalnız kalmamın, hayatın anlamını yitirmesinin seneyi devriyesi.

Anne olmayı annemden öğreneceğim ( hatıralarıyla), keşke annemden öğrenmeye devam edebilseydim. Sevgiyi, sıcaklığı, sarılmayı, özlemeyi, öpmeyi, dokunmayı, cesur olmayı, güçlü olmayı, eğlenmeyi, eğlendirebilmeyi, her koşulda mutlu olabilmek için yollar aramayı... Pek çok, pek pek çok şeyi...

Uzmanlığım çocuk olsa da annem benden daha uzmandı çocuklar konusunda.

Çocukken korktuğum ya da yalnızca ona ihtiyacım olan gecelerde nasıl da göğsüne bastırarak sarılırdı bana. Genç bir kız olduğumda bile kafam bozuksa ona anlatmak, ona sarılmak nasıl da iyi gelirdi.

Hastanede kaldığı uzun günlerde, ağır bir ameliyat geçirmiş olmasına rağmen bile beni kırmadı, çocukken yaptığı gibi göğsüne bastırıp yatırdı beni tek kişilik yatakta. Bense şımarık bir çocuk gibi davranmış ve hep istemiştim annemden, sevgi, ilgi, anlayış, hep daha fazlasını. O hiç çok görmedi ve hep verdi ben istedikçe.

Yoğun bakıma girmeden yaptığımız son telefon konuşmasında bile nasıl coskulu nasıl eğlenceli geliyordu sesi. 3 kere kalbi durmasına rağmen öleceğine inanmıyordu, sıkı sıkıya bağlıydı hayata. Enerjisi, umudu, mutluluğunu miras bıraktı bana.

Yanlış yapsam bile yanımdaydı hep. 'Çocuklarım bu dünyadaki herşeyim' der dururdu.

Öyle çok şey öğrendim ki ondan... Tek isteğim çocuklarım için annem kadar iyi bir anne olabilmek. Sabırla, şefkatle, ilgiyle yaklaşabilmek onlara.

Yapayalnız kaldım dünyada o gidince. Öylesine derin bir yalnızlık ki, hiç kimse bir daha onun gibi sevemeyecek beni, onun bana kızdığı gibi derinden kızmayacak ve onun gibi kucaklayamayacak. Çok derin bir üzüntü bu. Henüz bir yıl geçti annemin gidişinin ardından ama yıllar da geçse farketmeyecek heralde.

O kadar çok isterdim ki, bebeğimi beklediğimi ona müjdelemeyi. Doğuma giderken yanımda olup, elimden tutmasını. Benim de anne oluşuma şahit olmasını. Bebeğimin ilk anına benimle birlikte şahit olmasını. Belki de birlikte büyütebilmeyi. Bunu yaşayabilenler ne kadar şanşlı olduklarının farkında değiller.

Umarım, bebeğim de benim annemi sevdiğim kadar sevebilir beni.

Henüz 21. haftadayız. Ama aşık olmak gibi, her an bebeğimi düşünüyorum. Annem beni ne kadar çok sevdiğini anlattığında inanmak güç gelirdi. Şimdi anlamaya başladım annemi. Aşktan da öte bir sevgi bu.

Henüz yarı anne iken ettiğim laflara bak...

Annemi çooooooooooooooooook özlüyorum!